گو بازی در برز

 بازي فوق همراه با : هيجان ، عشق ، ول وله و شورو نشاط در ميان جوانان و حتي سن و سال دارها از محبوبيت خاصي برخوردار بود .با دو گروه چند نفره اما مساوي درمکاني مشخص ، تا آنجا که حافظه ها ياري مي کند، ابتدا در محله ي" پَل ِ مَويز " بعدها وسط آبادي در محوطه ي کنار " سُول " ساختمان فعلي کتابخانه ، جنب مسجد جامع (که مکاني براي اتراق قريبه هاي ميهمان تعيين شده بود داراي اتاق و اسطبل مجزا بود ) سپس محوطه روبروي " پاچنار " فعلي ( قبل از احداث جاده ) ، بعد "لاچيان " ودر دهه هاي گذشته محوطه اطراف " کوشک " .
وسايل لازم يک چوب دستي بطول حد اکثر يک متر ، به نام " چفته " . ( لازم به يادآوري است با توجه به قد افراد ، استفاده از چفته به اندازه هاي متفاوت فرق مي کرد) يک گوي پارچه ي ( که تکه هاي پارچه را بصورت محکم به همديگر مي دوختند باقطر حداکثرهشت سانت ) که بعدها توپ مذکور بصورت پيشرفته به نام " ماقوتي " باب شد
در هر گروه يک شخص به نام استاد " اُسا " بعنوان سرپرست مشخص مي شد . در محوطه بازي مکاني را با نشانه گذاري ، براي زنده کردن ياران به نام " مات " با فاصله حدودا " ده تا بيست متر از محل زدن گوي تعيين مي کردند . ( براي زنده شدن نفرات در ... ديدن ادامه » زمان زدن ضربه " گو " مي بايست از " مات " عبور نمايد )
تعداد قانوني ضربه زدن هرنفر به " گو " فقط تا سه مرتبه بود ، در غير اينصورت وي مرده به حساب مي آمد و مي بايست زنده شود .
در شروع اوليه بازي اُسا " چفته " را زير " گو " ميزد ، ياران از کنار " اُسا " مي بايست با سرعت خود رابه محل " مات " رسانده و قبل از برگشت ِ " گو" از طرف ياران ِ مقابل ، خود را به کنار استاد مي رساندند ، اگر گوي زودتر از نفرات به محل شروع مي رسيد ياران يک فرصت را جهت زنده شدن از دست مي دادند . و براي زنده کردن نفرات فقط دردو ضربه بعدي مهلت بود . ( احتمال داشت ضربات بعدي چفته به گو به ثمرننشيند که در اصطلاح مي گفتند " پيس " شد ) .
. اگر " گو " در زمان برگشت نفرات از مات ، به ياري برخورد مي کرد فقط همان يار مي بايست مجدد زنده مي شد ، الباقي ياران به محض رسيدن به اُسا زنده مي شدند .
حال بشنويد از آن سوي ديگر بازي ، ياران مقابل که در گوشه وکنار زمين پراکنده بودند در جستجوي گرفتن " گو " از آسمان بودن اين عمل را " بُل " گيري مي ناميدند . در صورت اتفاق اين عمل ، گروه بالا مکان خود را جهت ادامه بازي با گروه پايين جابجا مي نمودن . نا گفته نماند براي هيجان دادن به بازي و طولاني شدن هر مرحله شخص گوي زن ضربات را گاهي چکشي يا بي راهه نيز مي زد ، ( بيشتر در ابتداي بازي ويا جهت زنده کردن نفرات ، که ياران مقابل از گرفتن " بُل " غافل شوند ) .
اين بازي شايد چندين ساعت ادامه داشت و افراد تازه وارد براساس تعداد ياران به گروه ها اضافه مي شدند .
اين بازي به روش ديگري نيز اجرا مي شد . ( قبل از جمع شدن همه بازيکنان يا خبر رساني براي شروع بازي )
در زماني که تعداد بازيکنان اندک بودن يک نفر ( بصورت تک نفره ) در ابتدا ، گوي را تا سه مرحله ( يا تعداد ضرباتي که بازيکن ها مشخص مي نمودن ) مي زد والباقي مي بايست سعي مي کردن گوي را از راه هوا " بُل " بگيرند، وشخص گيرنده در مکان زدن ضربه قرار ميگرفت و بازي به اين شکل در جريان بود . ولي از مات و ضربات چکشي و بي راه ديگر خبري نبود .

منبع : سایت برزرود

نویسنده : اکبر چهرزاد