آب وآبادانی و هنردر مدیریت زمان

اجداد ما به حکم نياز ، مجبور شدند که براي بقا ، توسعه و آباداني برز با تلاش عظيم دست و پنجه نرم کنند . ابزار و بستري براي انتقال آب اختراع نمايند ، قنات حفر کنند ، بند بسازند ، کانال بکشند ، جوي هاي طولاني را با زير ساختاي هنري ابداع نمايند .تا بتوانند بخشي از نيازهاي خود ا مرتفع کنند .
حال اين قبيل آماده سازي ها ، براي ادامه حيات خود نياز به يک مديريت داخلي داشت . با نامهاي اصيل و هنر مندانه : " ميرآب " ،" رشن بندي " ، " جوي بندي " ،" سره گذاري " و ...

با توجه به نزولات جوي در سال دو نوع برنامه ريزي مدون در آبياري و کشاورزي وجود داشت : سال پُر آبي و سال کم آبي .

در روزگاران گذشته چون هنوز زندگي روستا پايبند به محصولات کشاورزي شهري نبود ( صنعتي ) اکثر فعاليتهاي و توليدات بروي زمينهاي خردو کلان متمرکز بود و در نتيجه مديريت آب منشاء کليه امور زندگي را فرا مي گرفت .

قبل از شروع فصل بهار طي نشستي يا قرار قبلي و يا شايد سنت ساليانه ، آب زراعي در مدار قانون مندي قرار ميگرفت در اصطلاح " آب را حساب مي کردند " .

يعني با شروع سال جديد " رَشن بندي " جوي ها يا به زبان ساده تر نوبت گذاري بر اساس يک برنامه منظم استارت خورده و اجرا مي شد .

در سال پُر آبي نوبت بندي نيز رعايت مي شد ، ولي در سال کم آبي علاوه بر رشن بندي ، مقدار آب مصرفي هر زمين بر اساس مساحت ( قفيز يا جريب ) جيره بندي مي شد .

صاحبان زمينهاي نوبت اول و آخر هر جوي ( بانوبت يک دفعه در ميان ) با عنوان حاکمان باقدرت ، بيست و چهار ساعته موظف بودن ميزان آب زمين هر مالک را با رعايت نوبت به شريک جوب ها واگذار کند . اين مهم با ابزاري بنام " سره " صورت مي گرفت .

فرستنده : اکبر چهرزاد