برز از نگاه مخاطرات طبیعی-زلزله

بخش جنوبی – جنوب باختری منطقه در حقیقت فرازمینی با روند شمال باختری – جنوب خاوری را به نمایش می گذارد که با گسل نطنز از بخش فرو رفته میانی و شمالی جدا گردیده است.
گسل نطنز با امتداد شمال باختری – جنوب خاوری مهمترین عنصر ساختمانی منطقه است که افزون بر عملکرد راستا لغزراستگرد، عملکرد فشاری نیز داشته و در بخش جنوب خاوری سبب راندگی رسوبات کرتاسه بر روی سنگ های آتشفشانی شده است. این گسل در مواردی دارای شیبی حدود 85-80 درجه به طرف جنوب باختری می باشد. از دیگر عناصر ساختاری منطقه می توان به راندگی هایی اشاره کرد که به چهار دسته قابل تقسیم اند:
1- راندگی های پیش از کرتاسه که در امتداد دره چیمه و شمال فریزهند سبب راندگی واحدهای قدیمی تر بر روی واحدهای جدید شده و به نظر می رسد طی دوره های بعدی نیز مجدداً فعال شده اند.
2- راندگی های پس از کرتاسه و پیش از ائوسن که سبب راندگی واحدهای سنگی ژوراسیک بر روی کرتاسه و همچنین واحدهای سنگی کامبرین – اردودیسین بر روی کرتاسه گردیده است.
( مثلاً راندگی جنوب روستا ابیانه ) روند شمال باختری – جنوب خاوری و خاوری – باختری داشته و شیب آن به سمت شمال یا جنوب است.
3- راندگی و شکستگی های پس از میوسن که سبب راندگی واحدهای سنگی ائوسن بر روی واحدهای سنگی الیگومیوسن گردیده است. این راندگی عموماً روند خاوری – باختری و شیب رو به جنوب را دارا هستند. به نظر می رسد که یک سیستم گسلی راستا لغز سبب جابجا شدن یال شمالی تاقدیس نواب به سمت پایین شده است.
شمار در خور توجهی از گسل های عوضی با جابجا شدگی راستا لغز نیز سنگ های منطقه را تحت تأثیر قرار داده اند که در واقع شکستگی های منطقه روند متمایل به شمال – جنوب داشته و اهمیت کمتری در ساختار منطقه داشته اند. محور چین خوردگی های منطقه بیشتر به موازات گسل های اصلی منطقه است و یا زاویه کمی با آنها می سازند. چین خوردگی های بسیاری نیز در منطقه بالا زده ابیانه وجود دارند که محور آنها زاویه نسبتاً کمی با گسل ها می سازند.
طبق نقشه پهنه بندی زلزله مؤسسه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله منطقه مورد مطالعه در پهنه با خطر نسبتاً بالا قرار دارد.